Vélstjórarnir Sigurbjörn Björnsson og Georg Magnússon voru heiðraðir við hátíðlega athöfn í Hörpu á sjómannadaginn, 1. júní síðastliðinn. Að loknum tónlistarflutningi, ávarpi atvinnuvegaráðherra og ræðu Jóns Frímanns Eiríkssonar skipstjóra var það Aríel Pétursson, formaður Sjómannadagsráðs, sem heiðraði sex sjómenn fyrir farsæl félags- og sjómannastörf.

Æviágrip Sigurbjörns og Georgs, sem flutt voru við þetta tilefni, má lesa hér fyrir neðan. Viðburðinum var að venju útvarpað í beinni útsendingu.

VM óskar Sigurbirni og Georgi til hamingju með viðurkenninguna. 

Á meðfylgjandi mynd er Georg þriðji frá vinstri en Sigurbjörn annar frá hægri.

—

Sigurbjörn Björnsson

Sigurbjörn Björnsson fæddist 24. maí 1957 á Sólvangi í Hafnarfirði og er því „gaflari af guðs náð“, eins og hann segir sjálfur. Foreldrar hans voru Björn Líndal vélstjóri og Sigríður Guðmundsdóttir, sem rak með eiginmanni sínum saumastofuna Magna ehf. – fyrst í Hveragerði og síðar í Hafnarfirði, þar sem fjölskyldan settist að þegar Sigurbjörn var 14 ára.

Elsti bróðir Sigurbjörns, hafði farið á sjó og í Stýrimannaskólann. Það var einmitt hann sem kallaði á Sigurbjörn sumarið 1974 þegar það vantaði kokk á trollbátinn Heimaey frá Vestmannaeyjum. Sigurbjörn, þá aðeins 16 ára gamall, kunni lítið til verka – nema að sjóða kartöflur og egg – en lét sig hafa það og steig sín fyrstu spor í sjómennsku og eldamennsku. Hann stóð sig greinilega vel því hann sneri aftur á vertíð ári síðar sem háseti, og árið eftir var honum treyst fyrir að gegna stöðu yfirvélstjóra og að ræsa aðalvélarnar einn síns liðs.

Sigurbjörn fór nefnilega í millitíðinni í Vélskólann, lauk 4. stiginu 1983 og sveinsprófi í vélvirkjun. Hann starfaði á fjölda skipa – meðal annars á Gunnari Jónssyni, Otri, Sjóla, Ásgeiri, Örfirisey og lengst af á Þerney, þar sem hann var yfirvélstjóri í 12 ár. Ávallt með ábyrgð í fyrirrúmi, bæði í nýsmíði og viðhaldi skipa, og gat leyst flóknustu tæknimál með jafnaðargeði og útsjónarsemi.

Árið 2005 fór hann í land vegna veikinda – brisið gaf sig – og í heilan áratug glímdi hann við langvinna krankleika. En sjómaðurinn gefst ekki upp. Árið 2015 sneri hann aftur til sjós, sigldi á Sturlaugi H. Böðvarssyni og síðar glæsifleyinu Akurey, allt þar til hann fór endanlega í land um síðustu áramót. Hann hefur verið giftur Unni Petru Sigurjónsdóttur í tvo áratugi og saman eiga þau stóran og samrýmdan hóp – með fimm barnabörn og sumarhús á Spáni, hvar þau reyna að vera eftir fremsta megni.

Sigurbjörn segir að bestu minningarnar tengist góðri áhöfn og að sigla með traustum skipstjóra. Og eitt er víst: það er hægt að vera á lélegu skipi með góðri áhöfn – en aldrei öfugt. Við heiðrum Sigurbjörn í dag fyrir stóíska seiglu, fjörugan karakter og farsæla endurkomu eftir veikindi.

Georg Magnússon

Georg Magnússon fæddist 10. ágúst 1955 í Reykjavík. Foreldrar hans, Magnús Lárusson húsgagnasmiður og Hallfríður Georgsdóttir húsmóðir eru bæði látin en það var í Markholti í Mosfellsbæ sem Georg átti sína bernsku – þó hann hafi einnig dvalið mikið í sveit, meðal annars í Mývatnssveit og á Esjubergi á Kjalarnesi, þar sem hann segir sjálfur að hann hafi átt sitt annað heimili og „komist til manns“.

Árið 1972 hóf Georg nám í vélvirkjun, lauk sveinsprófi 1976, og fljótlega eftir það var hann „sjanghæjaður“ af frænda sínum sem kom honum í starf sem aðstoðarvélstjóri á kaupskipinu Selfossi. Þá var engin leið til baka – þar kviknaði neisti fyrir sjónum sem varð að hans ævistarfi. Hann kláraði öll fjögur stigin í vélskólanum og fór síðan til sjós með Eimskip þar sem hann sigldi á Goðafossi, síðar á ýmsum togurum og flutningaskipum vítt og breitt um landið.

Georg reri svo í heil 18 ár á frystitogaranum sem við þekktum undir nafninu Siglir, sem síðar var gerður út frá Suður-Afríku. Þar kynntist hann alþjóðlegri áhöfn og lífinu í hitabeltinu – þar sem ryð myndast á örfáum klukkutímum og aðföng þarf að panta mánuðum fyrir tímann og hvert smáatriði krefst fyrirhyggju og kænsku. En umfram allt var hann ánægður þar og kunni því vel að starfa með svona fjölbreyttri áhöfn. Þegar skipið var svo selt til Rússlands fór Georg á frystitogara til Grænlands og Kanada og stundaði rækju og grálúðuveiðar. Síðustu fimm árin var hann svo vélstjóri á dýpkunarskipinu Sóleyju, þar til hann kom í land fyrir tveimur árum. Þegar hann er spurður að því hvað var skemmtilegast á ferlinum þá var það klárlega togarasjómennskan sem heillar og hann saknar – rútínusiglingar milli landa áttu ekki vel við hann. Mesta áskorunin fólst í því að þurfa að bjarga sér langt frá næstu höfn.

En vélarrýmið er bara hluti af sögu Georgs. Heima í Þverárhlíð í Borgarfirði býr hann með eiginkonu sinni, Steinunni Júlíu Steinarsdóttur – þroskaþjálfa og bónda – og saman hafa þau í yfir 20 ár verið stuðningsforeldrar fyrir fötluð börn. Í sveitinni hjá Georgi og Steinunni eru nefnilega kindur, hestar, hænur og hundar sem börnin læra af því að sinna og þroskast mikið við að taka þátt í bústörfum. Í sameiningu eiga þau svo sex börn og ellefu barnabörn sem einnig njóta sælunnar í sveitinni hjá þeim hjónum.

Og svo er það radíóið. Georg hefur verið radíóamatör frá barnæsku og talar við fólk um allan heim í gegnum ósýnilegar bylgjur. Hann á flottustu græjurnar sem völ er á – og keppir í sinni grein þegar umhverfisaðstæður bjóða upp á, en ég komst að því samtali við Georg að versti óvinur radíóamatörsins eru norðurljósin og því er Georg sá fyrsti sem ég kynnist sem er í nöp við þau. Sumir spila golf, aðrir eru á kafi í hestamennsku – svo eru sumir tala við menn í Japan á kvöldin um stuttbylgjustöð – og það er hann Georg.

Við heiðrum Georg í dag fyrir ævi til sjós og þjónustu við aðra – bæði á úthöfunum og heima á sveitabænum.

Þakka þér fyrir allt þitt mikla starf og til hamingju með þessa viðurkenningu.