„Ég ráðlegg ungu fólki hiklaust að velja sér vélstjórnina og málmtæknisviðið sem framtíðarstarf. Þessi réttindi gefa mikla starfsmöguleika, bæði á sjó og landi, hérlendis sem erlendis. Auk starfsmöguleika í sjávarútvegi opnar þetta nám leið að störfum í stóriðju og virkjunum, í iðnaði, störfum í vélaviðgerðum, þjónustu við vélbúnað og þannig mætti lengi telja,“ segir Hafnfirðingurinn Þorfinnur Hjaltason, yfirvélstjóri á nýjasta togara íslenska skipaflotans, Sigurbjörgu ÁR-67.

Vann sig hratt upp í yfirvélstjórnina

Þorfinnur lærði á sínum tíma vélvirkjun og rennismíði í Iðnskólanum í Reykjavík og fór í beinu framhaldi í Vélskólann. Á þessum árum var hann í fótboltanum og safnaði smiðjutíma samhliða knattspyrnunni á Fáskrúðsfirði og Húsavík en sjómennskan hófst þegar hann fór túr sem vélavörður á flutningaskipinu Heru Borg, sem áður var Bæjarfoss. Síðan réð hann sig til Útgerðarfélags Akureyringa sem fyrsta vélstjóra á

Harðbak EA en fór fyrst einn túr sem annar vélstjóri á Hrímbak EA. Í öðrum túr á Harðbak fór yfirvélstjórinn í frí og var Þorfinnur  yfirvélstjóri því strax í öðrum túr.

„Á svona hraða gæti þetta ekki gerst í dag – núna verða menn helst að byrja að flaka fisk eftir Vélskólann áður en þeir ná að vinna sig upp í vélstjórastöðurnar,“ segir Þorfinnur spurður um upphafið á sjómennskunni. Þetta var haustið 1988 en fljótlega gerði hann þó hlé á sjómennskunni til að spila knattspyrnu með KR – „koma KR í bikarúrslitaleikinn 1989. Þarna hafði KR ekki tekist að komast í bikarúrslit í yfir 20 ár svo þetta var stór áfangi,“ bætir hann við.

Gaman að taka við nýju skipi

En vitanlega fór sjómennska og knattspyrnuiðkun ekki sérstaklega vel saman og því fór Þorfinnur að snúa sér að vélstjórninni og hefur helgað sig henni og þjónustu við vélbúnað síðan. Fiskiskipin sem hann hefur verið á eru orðin fjöldamörg hér á landi og erlendis en einnig hefur hann verið á tímabilum í störfum í landi sem tengjast vélbúnaði, svo sem hjá Stálsmiðjunni, Landvélum, Framtaki og Jarðborunum. Árið 1991 réðst hann sem yfirvélstjóri á frystiskipið Vigra RE sem þá var í smíðum í Noregi og var þar í sjö ár. Togarinn Sigurbjörg ÁR er því annað nýja fiskiskipið sem Þorfinnur tekur við. Hann segir það vissulega mjög gaman að vera í umhverfi þar sem allt er glænýtt. „Auðvitað er alltaf gaman að taka við nýju skipi og koma því í fullan rekstur,“ segir Þorfinnur.

Mikið stökk frá Ottó N Þorlákssyni

Þorfinnur var yfirvélstjóri á togaranum Ottó N Þorlákssyni VE áður en hann fór yfir á Sigurbjörgu ÁR. „Að fara af Ottó N yfir á Sigurbjörgu ÁR er mikið stökk en á Ottó N voru menn að moka ís í lestinni og handfæra til kör. Í Sigurbjörgu er hins vegar mannlaus lest, sjálfvirkt lestarkerfi og krapa er dælt í körin. Vinnan er því orðin miklu léttari fyrir háseta og það getur lengt tíma þeirra í starfi. Í vélarrúminu er eiginlega hægt að fylgjast með og stjórna öllum viðvörunum á tölvuskjáum í mjög góðum vaktklefa. Svo höfum við líka mjög gott myndavélakerfi um borð. Það er margt sem þarf að læra og setja sig inn í á nýju skipi, alveg eins og var á Vigra. Þetta er einmitt það skemmtilega við vélstjórastarfið; maður er alltaf að læra og þróun á búnaði er stöðug.“

Kokkurinn með nýjustu fréttirnar!

„Stóri kosturinn við þetta starf finnst mér sá að geta verið í föstu róðrakerfi. Við erum tveir um stöðuna og maður veit nokkurn veginn hvenær eru frí. Svo er alltaf spenna í kringum sjómennskuna og hvernig fiskast, til dæmis eru loðnuveiðarnar mjög spennandi og skemmtilegar. Maður fylgist líka alltaf með hvernig gengur í veiðunum dag frá degi og spyr kokkinn þegar maður kemur á vakt á morgnana hvernig hafi fiskast um nóttina. Kokkurinn er alltaf sá sem er með nýjustu fréttirnar,“ segir Þorfinnur og hlær. 

Viðtalið birtist fyrst í Tímariti VM